جشن آبريزان يكي ديگر از جشن هاي ملي محسوب مي شد. "آب ريزگان" يا "آب ريزان" يكي از جشن هاي باستاني ايرانيان پيش از اسلام بوده است. ايرانيان قديم، در روز سيزدهم تيرماه هر سال، جشن بزرگي مي گرفتند و در اين روز، آب يا گلاب برسر و روي هم مي پاشيدند، شاه عباس نيز اين جشن را با علاقه اي خاص و تشريفات بسيار انجام مي داد. اين جشن معمولا در اصفهان و در كنار زاينده رود و با شركت مردان برگزار مي شد. در اين جشن بي آن كه هنر و استعداد معيني لازم باشد، بر اثر يك اعلام عمومي، مردم از مناطق مختلف شهر و از هر طبقه و مليت و مقام حضور مي يافتند. مردان با لباس هاي خاص ظروفي از جنس برنج يا مس را پر از آب كرده و با فشار به سوي ديگران پرتاب مي كردند. البته در اين بين عده اي بر اثر اصابت ظروف مجروح و حتي در مواقعي، آسيب جدي مي ديدند.

ملّا جلال منجم، تاريخ نگار معروف عصر صفوي در كتاب خود به مواردي از اين جشن در سال هاي 1007 - 1017 و 1018 و نيزاسكندربيك تركمان هم در عالم آراي عباسي به انجام اين مراسم در كنار زنده رود اشاره داشته اند.

جشن آب پاشان نزد شاه و مردم اصفهان به قدري اهميت داشت كه بخشي از ادبيات اين دوران را به خود اختصاص داده بود.

در اصفهان اين مراسم را در عروسي، ختنه سوران، و بدرقه داماد از حمام تا خانه اش به كار گرفته اند. زماني كه داماد را از حمام به خانه اش مي بردند، تنبك زن پيشاپيش جمعيت شروع به زدن ضربه مي كرده است و يك نفر بشكن مي زده و مي خوانده است. اين عده به در هر خانه اي كه مي رسيده اند، مي ايستاده و كسي كه مي رقصيده و مي خوانده، به اسم صاحب خانه بديهه گويي مي كرده است، صاحب خانه هم از افراد پذيرايي مي كرده است . گروه همين طور مي خوانده و مي نواخته اند تا داماد به خانه مي رسيده است. (انجوي شيرازي)