دوران صفويه را يكي از درخشان ترين اعصار هنر و معماري ايران مي دانند چرا كه در تمامي زمينه ها از جمله معماري و تزئينات آن گرفته تا موسيقي و فلسفه، ايران شاهد رشد و شكوفايي چشمگيري بوده است.
اما آنچه در معماري ايران به نام سبك يا شيوه اصفهاني معروف است و در متن غربي تحت عناويني چون: معماري صفوي، قاجاري، افشاري و زند- قاجار شناخته مي شود، به اندك زماني قبل از پيدايش سلسله صفويه باز مي گردد لذا خواستگاه آن اصفهان نبوده و اولين بناهاي اين شيوه از معماري مربوط به دوران حكومت تركمانان قره قويونلو است، قومي كه هرج و مرج اواخر دوره تيموري قدرت را در غرب و شمال غرب ايران به دست گرفته بود.
ويژگي هاي معماري اصفهاني:
در شيوه اصفهاني برخلاف پيچيدگي و هندسه قوي طرح هاي سبك آذري، پلان ها عمدتاً ساده، مربع و يا مستطيل اند. نما نيز ساده و يكدست و بدون برجستگي مي باشند و سراسر با كاشي هاي معرق و هفت رنگ، انواع گچبري ها و آرايه هاي آجري معقلي تزئين شده اند.
به علاوه استفاده از گنبدهاي دوپوسته پيوسته و گسسته و ميان تهي و پوشش هايي چون طاق و تويزه، كاربندي و يزدي بندي نيز در اين دوره رايج بوده است.
بناهاي شيوه اصفهاني كم نيستند و در تمام ايران پراكنده اند.