بهاء الدين جويني را بايد بنيانگذار قدرت خاندان جويني در عصر مغولان دانست كه نزديك به چهل سال دوام داشت.

خدمات و تلاش هاي اين خاندان توسط فرزندان و نوادگان بهاء الدين تا اواخرقرن هفتم پايدار بود. بنا به قول مؤلف تاريخ وصاف بهاء الدين پس از رسيدن به قدرت از خشونت و استبدادي بي نهايت استفاده كرد تا بر اوضاع نابسامان مسلط شود. وي محافظت محله ها و اسواق را به رؤسا و سپهسالاران تفويض كرد. نظاميان نقش مهمي در اداره شهر داشتند و در لا به لاي منابع به چشم مي خورد، امنيت حاصل از اين اقتدار در اصفهان مثال زدني است و چنان شد كه كسي را ياراي تجاوز و تخلف نبود. بهاءالدين امر كرده بود تا كاسبان شب دكانها را باز گذارند و خود به خانه ها روند و هيچ آفريده اي را جرأت آن نبود كه چيزي هر چند بي مقدار را از دكاني بردارد.

زارعان شب آلات زراعت را در صحرا بگذارند و اگر كسي احياناً بعضي از آن آلات را به خانه مي آورد، دستور مي داد تا او را به قتل برسانند. بنابر اين در حوزه خواجه بهاءالدين امنيت اجتماعي و رفاه اقتصادي به گونه اي قابل ملاحظه ايجاد گرديده بود.